Yarattığınız buzdan kaleleri günün birinde biri gelir de eritir. Lakin ardından daha kalın duvarlar öreriz etrafımızda.
Daha güvenli daha sakin...
İşin tuhaf tarafıysa geçmişimizdir bizi bugünkü biz haline getiren. İnsan kaçamıyor işte kendinden.
Kurallar var mı yok mu bilmiyorum. Ama insanoğlunun genlerinde var acımamak için acıtmak.
Tüm bunları düşünürken bir kaç haftadır bir haber geliyor yüzümde güller açtıran hem de kaç zaman sonra.
Çok sevdiğim arkadaşlarım yeni doğan bebeklerine benim adımı veriyorlar. Doğumdan hemen sonra ilk aradıkları ben oluyorum. Gözyaşlarına boğuluyorum. Sevildiğini hissetmek hem de sadece sen olduğun için. Aldığım en güzel hediye.
Sadece muhteşem bir hayatı olsun, çok sevsin çok sevilsin diyorum. Gelen cevap yıkıcı senin gibi olsun bizim için yeter.
Hayat, geçmiş, gelecek, bugün...
Yaşanmış yaşanmamış bir yürek dolusu şey...
Konuşulan, konuşulmayan, ertelenen, ötelenen bir dolu...
Bırak tüm bunları kimseyi zorlama, yük olma kimseye...
Belki bir yağmur yağar bir gün yüreklere
Ve daha nicesi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder